Τα φώτα της πόλης aka no budget life

30 Αυγούστου.Στο πικ απ έπαιζε το summertime in Prague.
 Ήταν από εκείνες τις βραδιές που βλέπαμε ταινία στην ταράτσα των "Αναιρέσεων" κι ύστερα γυρνούσαμε σπίτι με τα πόδια.Εξάρχεια-Άλιμος.Από εκείνες τις νύχτες που περιπλανιόμαστε στους άδειους δρόμους,βγάζαμε τα παπούτσια,χορεύαμε και τρέχαμε και  πριν ξημερώσει ξαπλώναμε στην καυτή άσφαλτο για να δούμε τον ουρανό λίγο πριν την ανατολή.
 -'Έπεσε κι άλλο...
 -'Έκανες ευχή?
 Αυτές τις βραδιές τις ονομάζαμε "φθηνά τσιγάρα"κι ο Κοσμάς τις έβρισκε πολύ αρτιστίκ.
 Φτάναμε σπίτι ξημερώματα,τρώγαμε δημητριακά κι αράζαμε στην ταράτσα,χαμένοι στη θερινή ραστώνη κι υπό τους ήχους της παραλιακής.Και μπροστά μας απλώνονταν για τελευταία φορά τα φώτα της πόλης κι έπειτα ένα ένα έσβηναν και χάνονταν με τις πρώτες αχτίδες.Ο Χαραλαμπίδης θα μας έλεγε "συλλέκτες στιγμών" κι ο Κέρουακ "τυχοδιώκτες".
 Κοιμόμαστε στο υπογειάκι γιατί είχε περισσότερη δροσιά,ξυπνούσαμε μεσημέρι,φτιάχναμε σάπιο καφέ και βάζαμε στο "κασετόφωνο" την κασέτα "αστικά καλοκαίρια",ίσως το σάουντρακ των μελλοντικών μας αναμνήσεων.Φτιάχναμε βαλίτσες και περιμέναμε να πάει 11μ.μ να πάρουμε το νυχτερινό για Θεσσαλονίκη.
 -Εισιτήριο μέχρι Λιβαδειά...
 -Και μετά?
 -Μετά λαθρεπιβίβαση.
 Αθήνα-Θεσσαλονίκη η ζωή σε δυο πλάνα.
 Κάναμε στάση στο Γιοκ-Μπαλίκ κι ύστερα κατηφορίζαμε τη Βαλαωρίτου τραγουδώντας Δεληβοριά.Μεσάνυχτα στο λιμάνι με μόνο άκουσμα τον ήχο της θάλασσας."Και μου λες,λοιπόν,θυμίσου:Σαν ταινία η ζωή σου να κυλά".
 -Tom Waits ή Frusciante?
 -Τζάρμους ή Κουστουρίτσα?
 Φτάναμε στη Νέα Παραλία.Εκεί,κάτω από τις φωτισμένες ομπρέλες συζητούσαμε για τη ζωή και τον έρωτα,οραματιζόμαστε το μέλλον και γελούσαμε.Φτηνά τσιγάρα,φτηνά ταξίδια κι ανεκτίμητες αναμνήσεις.
 -Πότε θα γυρίσουμε τον κόσμο?
 -χα χα..Με τι λεφτά?
 -Με οτοστόπ...
 -Εράσμους?
 -θα δούμε...
  Κάναμε αγώνα δρόμου ως τα κάστρα και και ξάφνου είχαμε όλη την πόλη κάτω από τα πόδια μας.
 -Δε φαίνεται από εδώ το milky way ούτε ο αστερισμός της Ανδρομέδας.
 -Δεν πειράζει..έχουμε τα φώτα της πόλης!
 -...και το Δεληβοριά!
 -Ωχ...άκουυυ
 Ήταν 31 Αυγούστου.Από κάποιο μπαλκόνι στη Θεσσαλονίκη ακουγόταν το summertime in Prague.Σε ένα προάστιο της Αθήνας έπαιζε σε θερινό το "stranger than paradise".Ο ήλιος βυθιζόταν στα σύννεφα και το φεγγάρι εξέπνεε μουντό και άχρωμο.Και κάπως έτσι ξημέρωνε Σεπτέμβρης,ο 4ος μήνας του καλοκαιριού.    


 "Και τελικά γιατί δε φαίνονται τα αστέρια;" "Τα κρύβουν τα φώτα της πόλης" "Και γιατί δεν  τα σβηνουμε?" "Οι άνθρωποι φοβούνται...προτιμούν μια πόλη φωτισμένη"

Από την ταινία "Φτηνα τσιγαρα"


στην Νατασσα,την Έμμυ και τη Μαρία:τα 3/3 της no budget ζωής μου
     

Καληνύχτα Ακίλ,κι αυτός ο κόσμος ίσως κάποτε αλλάξει...

 Ο Ακίλ ήταν από τη Συρία.Συνήθιζε να παίζει μόνος του.Μιλούσε λίγο έως ελάχιστα,αν και ήξερα άπταιστα αγγλικά και λιγοστά ελληνικά ίσα ίσα για να συνεννοείται.Του άρεσε να κάθεται με τις ώρες στο μπαλκόνι του City Plaza και να χαζεύει τους περαστικούς.Δε χαμογελούσε ποτέ ούτε συμμετείχε στα ομαδικά παιχνίδια και δε θυμάμαι να με πήρε ποτέ αγκαλιά,όπως τα υπόλοιπα πιτσιρίκια.Γι'αυτόν ήμουν απλά η Ελληνίδα,"the unan" κι ώρες ώρες ένιωθα πως ποσώς τον ενδιέφερε η παρουσία μου στο χώρο,θέλοντας ,ωστόσο,να πιστεύω πως του ήμουν τουλάχιστον ανεκτή.
 Είναι στιγμές που νοσταλγώ την πρώτη φορά που τόλμησα να διακόψω τη ρέμβη του Ακίλ.Καθόταν μόνος του στο μπαλκόνι κοιτάζοντας εξεταστικά τον κόσμο να πηγαινοέρχεται από και προς την πλατεία Βικτωρίας.Πάντα αμίλητος και σκεπτικός.Πρέπει να πέρασαν λίγα λεπτά απόλυτης σιώπης μέχρι να βρω το θάρρος να του μιλήσω.
 -You know Akil,years ago ..during a travell,i met a little boy like you...
 Ο Ακίλ γύρισε και με κοίταξε με μάτια υγρά,γεμάτα απορία και αθώα παιδικότητα.Ήξερα ότι κατάλαβε.Χαμογέλασα και συνέχισα..Κάπως έτσι ξεκίνησα να διηγούμαι στον Ακίλ την ιστορία του μικρού πρίγκηπα,ενός πρίγκηπα λούμπεν,που κάποτε γνώρισα τυχαία στην Alexander Platz και που με φιλοξένησε αργότερα στον πλανήτη του σ'ένα banlieu,το Pantin,σε μια απομίμηση του πύργου του Άιφελ,όπου κοιμηθήκαμε στρωματσάδα με την αλεπού σε σλίπιγκ μπάγκς.Άρχισα να του μιλώ γεμάτη ενθουσιασμό για εκείνο το μικρό αγόρι και τα ταξίδια του και για όλα όσα μου έμαθε για τους ανθρώπους και τη ζωή.Ο Ακίλ παρέμενε αμίλητος αποφεύγοντας να στρέψει το βλέμμα του προς το μέρος μου.Τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν μόνο λίγα λεπτά πριν με αποχαιρετήσει για καληνύχτα.
 -Will you come tomorrow?
 -I'll come.
 -Goodnight unan
 -Goodnight Akil
 Την επόμενη μέρα ο Ακίλ ήταν εκεί,στο μπαλκόνι και με περίμενε.Έκατσα κοντά του.Επεδίωξα ματαίως τη βλεμματική επαφή κι έπειτα το βλέμμα μου πλανήθηκε μεταξύ των περαστικών σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καταλάβω τι παραπάνω από εμένα έβλεπε και τον κρατούσε κάθε μέρα εκεί,σιωπηλό κι αποσβολωμένο.Συνειδητοποιήσα με πικρία πως έχω χάσει προ πολλού την παιδική μου φαντασία,ξεκόλλησα αποκαρδιωμένη τα μάτια από το κράσπεδο και συνέχισα συνέχισα να διηγούμαι στον Ακίλ την ιστορία του μικρού μου συνταξιδιώτη,διανθισμένη με ένα σωρό εμπειρίες και συμβάντα της δικής μου διόλου παραμυθένιας ζωής.Και λίγο πριν τελειώσω τη διήγηση για το αεροπλάνο της Ryanair που ξέμεινε στο Brighton έπειτα από μια επίθεση γλάρων,με διέκοψε η "υπόσχεση"του Ακίλ...
-Tomorrow?
-Tomorrow
-Goodnight unan
-Goodnight Akil
 Θυμάμαι τις επόμενες μέρες να περνούν γρήγορα με τις επισκέψεις μου στο City Plaza όλο και να πυκνώνουν.Καθημερινά αγωνιούσα για εκείνη τη στιγμή της ημέρας που θα ξανάβλεπα τον Ακίλ.Τα συνωμοτικά μας βλέμματα κάθε φορά που έμπαινα στο χώρο μαρτυρούσαν ένα είδος μυστικής σιωπηρής συμφωνίας μεταξύ μας,κάτι που με έκανε να νιώθω λίγο πιο ευτυχισμένη.Κόντευε να περάσει μήνας περίπου και τα απογεύματα στο μπαλκόνι είχαν γίνει η πιο ευχάριστη συνήθεια μου.Πλέον επισκεπτόμουν την κατάληψη κάθε μέρα ανελλιπώς και πάντα είχα να διηγηθώ στον Ακίλ και μια νέα περιπέτεια του μικρού Πρίγκηπα,όπως για τότε που επετράπη το ελεύθερο κάμπιγκ στον πλανήτη του έπειτα από λαϊκή απαίτηση και σωρεία διαδηλώσεων ή για εκείνη τη φορά που έχασε το τελευταίο διαστημόπλοιο κι έπρεπε να περάσει τη νύχτα του στο Piccadilly line μόνος και χωρίς λεφτά
-Goodnight unan
-Goodnight Akil
 Οι μέρες περνούσαν και ήξερα πως ο Σαιντ-Εξυπερυ στο τέλος"σκοτώνει"το μικρό Πρίγκηπα,όμως εγώ δεν ήθελα να στενοχωρήσω τον Ακίλ κι όλο και φρόντιζα να παρατείνω το τέλος,ώσπου μια μέρα ο Ακίλ δεν ήταν εκεί.Δε με περίμενε ποτέ στο μπαλκόνι.Έτυχε,μετά από καιρό,να ακούσω για κάτι συγγενείς του στην Ειδομένη,χωρίς ποτέ να καταφέρω να διασταυρώσω πληροφορίες και να μάθω τι απέγινε.

 Στο παραμύθι ο μικρός Πρίγκηπας πεθαίνει με αυτοχειρία.Ίσως να είναι και το μόνο παραμύθι που τελειώνει έτσι.Ίσως γιατί δεν είναι παραμύθι.Ο Σαιντ-Εξυπερυ ήθελε να απέχει από τη λούπα του εύπεπτου καθαρτικού τέλους.Άλλωστε αυτό που με δίδαξαν τόσο ο ο μικρός πρίγκηπας όσο κι ο Ακίλ είναι πως η ζωή ομοιάζει περισσότερο με κινέζικο κοάν παρά με δερματόδετη έκδοση του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν κι αφηγήσεις της θείας Λένας.

 Λίγους μήνες μετά έμαθα γιατί ο Ακίλ ήταν πάντα μόνος και μελαγχολικός.Ο Ακίλ ήταν κουφός.Δεν άκουσε ποτέ τις ιστορίες μου κι ας με περίμενε πάντα με τόση αγωνία.Έχασε την ακοή του λίγο πριν φτάσει στην Ελλάδα ως συνεπεία μετατραυματικού σοκ.Δεν είχε ανάγκη από ένα εύπεπτο τέλος γιατί αυτός ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι η ζωή ομοιάζει με κοάν.Κι έτσι σ΄ένα μπαλκόνι στη Βικτώρια  βρήκα το δικό μου μικρό Πρίγκηπα.
-Καληνύχτα unan
-Καληνύχτα Ακίλ...κι αυτός ο κόσμος ίσως κάποτε αλλάξει!    

Η μπόσα νόβα ενός λευκού σεντονιού

 Ξημερώματα Χριστουγέννων και ξυπνάς από τα κάλαντα και τις παιδικές φωνές στους δρόμους.Όσο μηδενιστής κι αν είσαι κάτι τέτοιες γιορτινές μέρες νοσταλγείς όλα τα εορταστικά και πατροπαράδοτα κλισέ και είσαι έτοιμος να αναπαράγεις τη γνωστή και κοινώς αποδεκτή τελετουργία που ξεκινάει με στόλισμα δέντρου σε μουσική υπόκρουση Βανδή και Mariah Carey,συνεχίζει με home alone και guests εμφανίσεις στα μεσημεριανάδικα και καταλήγει με εσένα εκτός προυπολογισμού να σιχτιρίζεις Χριστούς και Παναγίες.Και κάπου εκεί ανάμεσα στην αγορά γαλοπούλας,τις χριστουγεννιάτικες μελωδίες του easy και τα 3ημερα προσφορών σε γνωστά σουπερμάρκετ,έρχεται η ώρα να κάνεις τον απολογισμό της χρονιάς σου.Η τηλεόραση στη διαπασόν"Λε λε λευτεριά λευτεριά στην Παλαιστίνη"γιατί πάνω απ όλα είναι μέρες γιορτινές και η τηλεφιλανθρωπία είναι must."Χαμήλωνε ρε μάναα..".Είχαμε μείνει,λοιπόν,στον απολογισμό της περασμένης χρονιάς,όμως προηγείται ένα γρήγορο scroll down στην αρχική.                  Στην τηλεόραση κληρώνεται ένα ένας φούρνος μικροκυμάτων σε συνδυασμό με όλα τα έξοδα για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι."Χαμήλωνε ρε μάνα!!!".Το fb προνοώντας για εσένα σε βγάζει από τη δύσκολη θέση:"Δείτε την ανασκόπηση της χρονιάς σας",μιας χρονιάς γεμάτης #hastags και check in και #swag και #yolo.Όμως εγώ τη θυμάμαι λίγο διαφορετικά.Θυμάμαι μιζέρια και ανεργία και πολιτική αστάθεια και 1η φορά αριστερά κι έπειτα 2η φορά αριστερά κι "αυτό θα μας φάει τον Έλληνα,ο Έλληνας τον Έλληνα..."κι ύστερα κινητοποιήσεις για το προσφυγικό κι απόψεις να διίστανται και τους τηλεοπτικούς ειδήμονες να αναπαράγουν φόβο και τους τζιχαντιστές να οργιάζουν και στο καπάκι τρομοκρατικά χτυπήματα και #prayforParis και θεωρίες συνωμοσίας και ρευστό ούτε για δείγμα για τους λογαριασμούς και πάλι μέσα το σκ γιατί δεν έχουμε μία και δώσ΄του απολύσεις και "Γιατί δε με προσέλαβαν;" και "Γιατί δε με πήραν στο μεταπτυχιακό;"και "γιατί με ξανάκοψε με 5 ο παπάρας;"...Είμαστε όλοι στον κύκλο.Στον κύκλο του 99.Δεν ξέρω πως μπήκαμε ούτε και πώς θα βγούμε.Γνωρίζω πολλούς που μπήκαν κι ελάχιστους που κατάφεραν να βγουν...και ξέρω ακόμα λιγότερους που συνειδητοποίησαν ότι βρίσκονται μέσα.Γιατί ο κύκλος αυτός είναι μια παγίδα .Μπαίνεις εύκολα χωρίς να καταλάβεις πώς και και συνήθως δεν καταφέρνεις ποτέ να βγεις,όχι γιατί δεν μπορείς,αλλά γιατί εσύ ο ίδιος δεν το θέλεις.

  Ο Μπουκάι στο τέλος των συνεδριάσεων του,συνήθιζε να λέει στους ασθενείς του μια ιστορία:Zoύσε κάποτε πριν πολλά χρόνια ένας βασιλιάς πολύ θλιμμένος που είχε έναν υπηρέτη χαρούμενο κι αισιόδοξο.Κάθε πρωί ξυπνούσε το βασιλιά πηγαίνοντάς του το πρόγευμα τραγουδώντας και χαρούμενα στιχάκια και κάνοντας αστείους μορφασμούς.Η ζωή του φαινόταν τόσο ήρεμη κι ευτυχισμένη ώσπου μια μέρα ο βασιλιάς δεν άντεξε και τον ρώτησε                                                                                                                                                               -Μπορείς να μου πεις ποιο στον πούτσο είναι το μυστικό σου;                           
      -Ποιο μυστικό Μεγαλειότατε;
     -Το μυστικό της ευτυχίας σου.
     -Μα δεν υπάρχει μυστικό.
     -Και πώς καταφέρνεις βρε ανόητε κι όλη μέρα είσαι τόσο κεφάτος;
     -Μα μεγαλειότατε η ζωή ήταν τόσο γενναιόδωρη μαζί μου.Η Λαμπροσύνη σας με τιμά τιμά και με έχει στην υπηρεσία σας,με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου μένουμε σε ένα ωραίο σπίτι που μας έχει παραχωρήσει το παλάτι,η Μεγαλειότητά σας μας προσφέρει ρούχα και φαΐ και δωρεάν εκπαίδευση κι ένα μικρό μηνιαίο επίδομα που ικανοποιεί όλες τις επιθυμίες μας.Πώς να μην είμαι ευτυχισμένος;
   -Χάσου από μπροστά μου μαλάκα πριν φωνάξω το δήμιο!Γελοίε καραγκιόζη!

  Του βασιλιά του φαινόταν παράλογο ο βαλές του να είναι τόσο ευτυχισμένος ζώντας σε δανεικό σπίτι,τρώγοντας τα περισσεύματα των αυλικών και φορώντας ρούχα από δεύτερο χέρι.Έτσι,αφού κατάφερε να ηρεμήσει φώναξε τον πιο σοφό σύμβουλό του.  

-Πες μου γέροντα, γιατί ο άνθρωπος αυτός είναι ευτυχισμένος?

-Α, Μεγαλειότατε, επειδή προφανώς βρίσκεται έξω από τον κύκλο.-Έξω από πού?
-Μα από τον κύκλο.-Γι’ αυτό είναι ευτυχισμένος?
-Όχι μεγαλειότατε, γι αυτό δεν είναι δυστυχισμένος.
-Δεν καταλαβαίνω γέροντα. Δηλαδή όποιος είναι στον κύκλο είναι δυστυχής?Εγώ είμαι δυστυχής διότι είμαι μέσα στον κύκλο?
-Ακριβώς βασιλιά μου. 
-Και πώς βγήκε?
-Δεν μπήκε ποτέ.
-Βάλθηκες να με τρελάνεις κι εσύ γέροντα. Τι στην οργή κύκλος είναι αυτόςκαι γιατί μας προκαλεί θλίψη?-Είναι ο κύκλος του ενενήντα εννέα.
-Και πώς λειτουργεί αυτός ο διαολόκυκλος?
-Μεγαλειότατε είναι δύσκολο να σας τον εξηγήσω με λόγια, μπορώ όμως να σας

τον δείξω στην πράξη.
-Δηλαδή τι θα κάνεις?
-Αν μου επιτρέψετε θα βάλω τον υπηρέτη σας στον κύκλο.
-Πώς δηλαδή, θα τον σπρώξεις? είπε ο βασιλιάς κοροϊδευτικά.-Δεν θα χρειαστεί βασιλιά μου. Αν βρει την ευκαιρία θα μπει μόνος του.-Και καλά, όταν μπει δεν θα δει ότι αυτό τον έκανε δυστυχισμένο, ώστε ναβγει κατ´ ευθείαν?
-Θα το αντιληφθεί, αλλά δεν θα θέλει να φύγει.-Δηλαδή μου λες ότι θα καταλάβει πως αν μπει στον κύκλο θα δυστυχήσει, αλλάπαρ´ όλα αυτά θα μπει οικειοθελώς και δεν πρόκειται να ξαναβγεί?
-Ακριβώς Μεγαλειότατε. Κανένας δεν θέλει να βγει από τον κύκλο του ενενήνταεννέα. Όσο και αν τον κάνει δυστυχισμένο. Θα μάθεις λοιπόν πώς λειτουργεί οκύκλος, αλλά εσύ θα χάσεις έναν εξαίρετο υπηρέτη και το παλάτι ένανχαρούμενο άνθρωπο.
-Δεν με νοιάζει. Τι πρέπει να κάνουμε? Πότε ξεκινάμε?
-Σήμερα το βράδυ βασιλιά μου. Θα περάσω να σε πάρω. Θα έχεις ετοιμάσει ένασακί με ενενήντα εννέα φλουριά. Ούτε ένα περισσότερο, ούτε ένα λιγότερο.Πράγματι, την νύχτα ο σοφός πέρασε να πάρει τον βασιλιά. Πήγαν μαζί στοσπιτάκι του υπηρέτη, στην άκρη της αυλής του παλατιού, κρύφτηκαν καιπερίμεναν να ξημερώσει. Μόλις αχνοφέγγισε και άναψε στο δωμάτιο ένα κερί, οσοφός έβαλε στο σακούλι ένα μήνυμα που έλεγε:Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΣΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΟΝ! ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΩΣ ΤΟΝ ΒΡΗΚΕΣ!Έδεσε το σακί στην πόρτα του υπηρέτη, χτύπησε δύο φορές και έτρεξε ναξανακρυφτεί. Όταν υπηρέτης βγήκε ξαφνιασμένος, ο βασιλιάς παρακολουθούσεπίσω από έναν θάμνο. Τον είδε να διαβάζει το μήνυμα και να ανοίγει τοπουγκί. Είδε την έκπληξη στο πρόσωπό του, τον αρχικό φόβο, την καχύποπτη,ερευνητική ματιά μήπως ήταν κανένας τριγύρω. Τον είδε να σφίγγει το πουγκίστην αγκαλιά του, να ανοίγει το πουκάμισο και να το βάζει στο στήθος του,να χώνεται γρήγορα σπίτι του. Μόλις άκουσαν την κλειδαριά ναδιπλοαμπαρώνει, ο βασιλιάς με τον σοφό πλησίασαν στο παράθυρο για νακατασκοπεύσουν. Ο υπηρέτης είχε ρίξει στο πάτωμα τα πιατικά που ήσαν στοτραπέζι, αφήνοντας μόνο το κερί. Καθισμένος σε μια καρέκλα άδειαζε τοπεριεχόμενο. Τα μάτια ήταν γουρλωμένα, κόντευαν να βγουν έξω από τις κόγχες.Ήταν φανερό δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Ένα βουνό από χρυσάφλουριά. Ένας θησαυρός. Όλος δικός του. Αυτός που δεν είχε ποτέ ως τώραστη ζωή ακουμπήσει έστω ένα χρυσό φλουρί, τώρα είχε ένα μικρό βουνό απόαυτά. Δικά του! Άρχισε να τα χαζεύει και να τα κάνει στίβες. Τα κοίταζε πώςάστραφταν στο φως του κεριού και χαζογελούσε. Τα συγκέντρωνε, τα σκόρπιζεγια να ακούει το κουδούνισμά τους. Και όλο χαμογελούσε. Παίζοντας άρχισε νατοποθετεί σε στίβες των δέκα. Μια δεκάδα, δύο δεκάδες, τρείς, τέσσερις,πέντε, έξι...Ταυτόχρονα έκανε και το άθροισμα. Πενήντα, εξήντα, εβδομήντα,ογδόντα, ενενήντα, εκατ...πού είναι το τελευταίο? Ξαναμετρά μία μία τιςστίβες να βρει το λάθος, τίποτα. Τα στήνει σε κολώνες, την μία δίπλα στηνάλλη, μήπως κάποια προεξέχει...Τίποτα. Η τελευταία κολώνα ελλειμματική. Μόνοεννέα φλουριά. Κοιτάζει ερευνητικά το τραπέζι, σηκώνει το κερί, γυρίζει τομέσα έξω στο σακούλι...Τίποτα. Γονατίζει και αρχίζει να ψάχνει στο πάτωμα.Δεν μπορεί τα φλουριά ΕΠΡΕΠΕ να είναι εκατό
.-Δεν είναι δυνατόν, μονολογούσε όσο έψαχνε. Κάπου πρέπει να μουέπεσε...κάπου πρέπει να είναι. Με λήστεψαν! Αλήτες! Κερατάδες! Με κλέψανε!
Γονατισμένος, κοιτούσε πάνω στο τραπέζι, έβλεπε τις κολώνες με τα φλουριάκαι αισθανόταν πως κάτι του είχε διαφύγει. Δεν μπορεί, κάπου έκανε λάθος.Αδύνατον η μία κολώνα να είναι κουτσή. Αλλά το φλουρί που έλειπε, πουθενά.Τελικά σαν να το πήρε απόφαση. 99 φλουριά, είναι πολλάλεφτά... συλλογίστηκε. Μπορώ να ζήσω την υπόλοιπη ζωή σανάρχοντας... συνέχισε. Αλλά δεν είναι στρογγυλός αριθμός, ρε γαμώτο. Τοεκατό, μάλιστα, είναι στρογγυλός αριθμός. Τώρα, μου λείπει ένα.Ο βασιλιάς και ο σοφός σύμβουλος κοιτούσαν από το παράθυρο. Το πρόσωπο τουυπηρέτη δεν ήταν το ίδιο. Ήταν σκεπτικός, σκυθρωπός με χείλη στενά,τραβηγμένα. Με μάτια μισόκλειστα, έξυνε το κεφάλι του. Κάτι σκεπτόταν. Μάζεψετα φλουριά στο σακούλι και κοιτάζοντας καχύποπτα ολόγυρα, το έκρυψεπροσεκτικά, όσο πιο αθόρυβα μπορούσε πίσω από ένα σωρό καυσόξυλα. Ύστεραπήρε χαρτί και μολύβι και κάθισε να κάνει λογαριασμούς.Πόσο καιρό πρέπει να κάνω οικονομίες, ώστε να αποκτήσω και το εκατοστόφλουρί? Ο υπηρέτης μιλούσε μόνος, παραμιλούσε ασυναίσθητα. Θα βρω καιδεύτερη δουλειά, θα δουλέψω σκληρά για ένα διάστημα, μέχρι να το κερδίσω.Μετά όμως μεγάλε... άραγμα. Ναι, με εκατό φλουριά, μπορεί ένας άνθρωπος ναμην δουλεύει. Μπορεί να ζει δίχως σκοτούρες. Είσαι πλούσιος! Είσαιάρχοντας! Δεν υπάρχει λόγος να δουλεύεις... αγόρι μου! Τελείωσε τουςυπολογισμούς του. Αν δούλευε σκληρά κι έβαζε στην άκρη όλο το μηνιάτικο τουκαι ό,τι έξτρα χρήματα έπαιρνε, σε πέντε το πολύ έξι χρόνια θα μπορούσε νααγοράσει ένα χρυσό φλουρί.
-Έξι χρόνια είναι πάρα πολλά, μονολόγησε. Θα μπορούσα όμως να βάλω και τηνγυναίκα μου να δουλέψει. Κάποια δουλειά θα βρει να κάνει στην πολιτεία. Θαμπορούσε να καθαρίζει σπίτια. Αλλά κι εγώ, πέντε η ώρα τελειώνω από τοπαλάτι. Μπορώ να κάνω το βοηθό σε κανένα μάστορα, δύο τρεις ώρες μέχρι νανυχτώσει.Ξαναπιάνει το μολύβι και αρχίζει πάλι τους υπολογισμούς. Με την έξτραδουλειά τη δική του και την συνεισφορά της γυναίκας του θα μάζευε ταχρήματα για το φλουρί σε τρία χρόνια. Εξακολουθούσε να είναι πολύς, πολύςκαιρός.Ίσως θα μπορούσαμε να κάνουμε και κάποιες οικονομίες. Να πουλήσουμε αςπούμε λίγο από το φαγητό. Έτσι κι αλλιώς το πολύ φαί, κακό κάνει. Άσε πουμια και είναι τζάμπα, το ´χουμε παρακάνει. Και τα χειμωνιάτικα παπούτσια. Τιχρειάζονται? Μπαίνει η Άνοιξη. Έρχονται ζέστες. Και τα επανωφόρια μπορώ νατο πουλήσω. Να πουλήσω...Να πουλήσω...Πρέπει να γίνουν θυσίες. Άλλωστε θαπιάσουν τόπο. Σε δύο χρονάκια το πολύ θα αγοράσουμε το φλουρί που μαςλείπει και μετά...ποιός μας πιάνει μετά. Θα είμαστε πλούσιοι. Ό,τι μαςγυαλίζει θα το αγοράζουμε. Αυτό είναι. Δύο χρόνια στο τούνελ και μετά...Ο βασιλιάς και ο σύμβουλος γύρισαν στο παλάτι. Ο υπηρέτης είχε μπει στονκύκλο του ενενήντα εννέα.Τους μήνες που ακολούθησαν, ο υπηρέτης έβαλε σε εφαρμογή τα σχέδια που είχεαποφασίσει εκείνο το πρωινό. Δούλευε πολύ, κουραζόταν, κακοκοιμόταν, αλλάεπέμενε στην απόφασή του. Ένα πρωινό, μπήκε με το πρωινό στο δωμάτιο τουβασιλιά, αργός, κακόκεφος, αμίλητος, όπως συνήθιζε άλλωστε τελευταία.
-Μα καλά τι έπαθες εσύ;τον ρώτησε δήθεν ανήξερος ο βασιλιάς
-Μια χαρά είμαι Μεγαλειότατε. Θέλετε τίποτε άλλο?-Μέρες έχω να σ´ ακούσω να τραγουδάς. Σου συμβαίνει κάτι?
-Αν δεν κάνω λάθος, η δουλειά μου είναι σας σερβίρω και να σας βοηθώ ναντυθείτε. Δεν κάνω τη δουλειά μου? Την κάνω και μάλιστα άψογα, συνέχισε.Δεν με προσλάβατε για γελωτοποιό ούτε για τραγουδιστή.Μετά από μερικούς μήνες, ο βασιλιάς έδιωξε τον υπηρέτη από το παλάτι. Δενείναι ευχάριστο να περιβάλλεσαι από κακόκεφους, μουρτζούφληδες υπαλλήλους. 

  Η τηλεόραση ακόμη στη διαπασόν.Τώρα παίζει ένα ντοκιμαντέρ για τους κατοίκους της Αφρικής.Ναι,αυτόν τον καταραμένο λαό που πλένεται στις λάσπες και πεινάει.Πρέπει να είναι κάποια επανάληψη από τα οδοιπορικά της Μάγιας Τσόκλη που αγόρασε μισοτιμής η κρατική τηλεόραση για να γεμίσει τις διαφημίσεις.

  Στην οθόνη ένα τσούρμο μελαμψά πιτσιρίκια ξεφωνίζουν και γελούν παίζοντας με ένα λευκό σεντόνι.Τρέχουν ανεμίζοντάς το,φτιάχνουν σκηνή και κρύβονται,τυλίγονται μέσα του και το σεντόνι να στροβιλίζεται και να φαντάζει πιο άσπρο από ποτέ μέσα στα μαύρα ασκητικά χεράκια(να μια καλη ιδέα για τους διαφημιστές απορρυπαντικών που μας έχουν φλωμώσει στα λιβάδια και τα μωρουδίστικα πωπουδάκια).Τώρα τα παιδιά παίζουν με τις σκιές και τις αντανακλάσεις που δημιουργεί ο ήλιος στο σεντόνι και πριν λίγο το είχαν κάνει κουβάρι,χόρευαν και το πετούσαν μεταξύ τους.Μα πως γίνεται να μοιάζουν τόσο ευτυχισμένα;Είναι Χριστούγεννα και δεν έχουν τίποτα παραπάνω από ένα λευκό σεντόνι...

  Στην άλλη πλευρά του πλανήτη,στον πολιτισμένο κόσμο,από μικρά,ιδίως αυτές τις γιορτινές μέρες έχουμε σχεδόν τα πάντα...γιατί σε ποιον χαλάει χατίρι ο Άι-Βασίλης;Παράλληλα,από μικρά εκπαιδευόμαστε να προσέχουμε με το λευκό γιατί είναι το χρώμα που λερώνει πιο εύκολα από όλα.Όλο και κάποια τιμωρία θα θυμάσαι για εκείνο το λευκό μπλουζάκι που λέρωσες με παγωτό ή για τα άσπρα αθλητικά που λάσπωσες εκείνο το απόγευμα μετά το σχολείο.Εκπαιδευόμαστε από μικρά να νιώθουμε ελλιπείς.Πάντοτε κάτι θα μας λείπει για για να νιώσουμε ικανοποιημένοι και δυστυχώς μόνο όταν νιώσουμε ικανοποιημένοι μπορούμε να απολαύσουμε όσα ήδη έχουμε.Κι επειδή πάντα κάτι λείπει ξαναγυρνάμε στην αρχή και δεν απολαμβανουμε τη ζωή.Κι αν όμως τα φλουριά ήταν εξαρχής 99;Το μυστικό βρίσκεται ακριβώς στη συνειδητοποίηση ότι τα 99 φλουριά είναι το 100 τοις 100 του θησαυρού.Στην ουσία δε μας λείπει τίποτα.Κανένας δε μας έκλεψε κάτι.Γιατί η ευτυχία δεν είναι στρογγυλός αριθμός.Είναι πολλοί μαζί αριθμοί παρατεταγμένοι.Γιατι η ευτυχία δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα λευκό σεντόνι...                                       

Ξεχαρβαλωμένα ρολόγια σε βροχή αστεριών

 Κατά την παράδοση,αν ευχηθείς σε ένα πεφταστέρι,η ευχή σου θα πραγματοποιηθεί.Όμως ένα αστέρι που πέφτει απόψε,στην πραγματικότητα έχει σβήσει πολλά χρόνια πριν."Οταν κοιτας τον ουρανο,λενε,αυτοι που ξερουνε,παντα κοιτας το παρελθον"(Π.Παυλιδης).Αυτό που εμείς καλούμε βροχή αστεριών,είναι κατ' ουσία απομεινάρια του κομήτη Σουίφτ Τάτλ που καθώς εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της γης με τεράστιες ταχύτητες,καίγονται εξαιτίας της τριβής με αυτήν σε δευτερόλεπτα.Στην ουσία μιλάμε για χαμένες ευχές,ανούσιες προσδοκίες.Μα από μόνο του το γεγονός ότι εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε πεφταστέρια δεν είναι αρκετά σουρεαλιστικό;Έστω κι αν αυτά έπεφταν σε πραγματικό χρόνο,μοιάζει το ίδιο ανώφελο με το να περιμένεις ν'αλλάξει η ζωή σου χωρίς εσύ να κάνεις καμιά προσπάθεια γι'αυτό.Κι αν υποθέσουμε πως ακόμη και τώρα που μεγάλωσες εξακολουθείς να εύχεσαι από συνήθεια ή για λόγους περισσότερο ρομαντικούς,μου είναι δύσκολο να πιστέψω και να αποδεχτώ πως για τους ίδιους ρομαντικούς κι εθιμικούς λόγους υπομένεις αδρανής την πραγματικότητα.
  Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη σχέση μας με την πραγματικότητα νοσηρή,υποφερτή το κατά δύναμιν.Δε φταίει το γεγονός πως ζούμε στον 21ο αιώνα σε ένα κράτος παραπαίον με τον 'Γ παγκόσμιο πόλεμο να λαμβάνει χώρα με μορφή οικονομικών συμφωνιών,ούτε και το γεγονός πως τη δεδομένη στιγμή η ανθρωπότητα βιώνει την απόλυτη σαπίλα σε κάθε επίπεδο.Άλλωστε υπήρξαμε και πριν από όλα αυτά και η κατάσταση δεν ήταν πολύ καλύτερη...Ίσως φταίει,λοιπόν,περισσότερο το γεγονός πως είμαστε φύσει όντα αχάριστα,εγωκεντρικά κι ανταγωνιστικά.Αναγάγουμε τα προβλήματα μας σε ολόκληρο Γολγοθά.Από το μάθημα που κοπήκαμε μέχρι το μηνιάτικο που δε μας φτάνει...και πάντα μα πάντα τα δικά μας προβλήματα είναι τα πιο σοβαρά.Η δική μου έξωση είναι πιο σημαντική απ΄ τη δική σου ασθένεια και στο κάτω κάτω στ'  αρχίδια μου για το στεγαστικό που δεν πήρες...Όμως,ακόμη και τα πρόσκαιρα προβλήματα να λυθούν,πάντα θα ανακύπτουν νέα που θα επισκιάζουν τα όποια ψήγματα αισιοδοξίας που προς στιγμήν δημιουργήθηκαν.Είναι φαύλος κύκλος η ζωή και δεν παίρνει την άδειά μας για τέτοιες δυσάρεστες μικροεκπλήξεις.
  Απ'την άλλη,όσα και να 'χουμε,πάντα ζητάμε κάτι παραπάνω,κάτι καλύτερο από αυτό που έχει ο φίλος,ο γείτονας,ο αδερφός μας.Πάντα βρίσκουμε τον τρόπο να μείνουμε ανικανοποίητοι.Όσα αστέρια και να πέσουν,πάντα στο επόμενο θα κάνουμε και μια νέα ευχή.
  Ίσως για τους συνειδητοποιημένους αυτού του κόσμου τα πράγματα να είναι ακόμα πιο δύσκολα και γρήγορα καταθέτουν τα όπλα,παραιτούνται,απαξιούν. Απορροφώνται απ'τη μάζα,πλην λίγων φωτεινών εξαιρέσεων.Αργά και σταθερά οι περισσότεροι γινόμαστε κομπάρσοι στις ζωές μας ,με μόνο στόχο να εκπληρώσουμε αυτό που κάποτε,κάποιος αποκάλεσε"american dream":Είναι το "ευτύχημα"να έχεις γυναίκα,παιδιά,οικογένεια.δουλειά,γονείς,πεθερικά,να πληρώνεις με συνέπεια τους λογαριασμούς σου και να εκπληρώνεις με ζήλο τα καθήκοντά σου απέναντι στην         πολιτεία.Είναι,κατ'εμέ,το"δυστύχημα"του να ξυπνάς άκεφος κάθε μέρα και να εύχεσαι να περάσει γρήγορα η ώρα για να ξαναπέσεις στο κρεβάτι και να βρεις καταφύγιο στον ύπνο.Βιαζόμαστε να τελειώσει η μέρα,όμως,ξεχνάμε πως οι μέρες μας είναι μετρημένες.Ο χρόνος είναι συμβατικός κι εμείς πεπερασμένοι.Έχουμε ημερομηνία λήξης.Δε θα ζήσουμε για πάντα.Αρκεί μια ματιά στον έναστρο ουρανό για να καταλάβουμε την ασημαντότητά μας.Πόσο αφελείς είμαστε;Θέλουμε να ξεφορτωθούμε τις μέρες, να τις διώξουμε από πάνω μας αντί να τις αξιοποιήσουμε σωστά.Έχουμε συντονίσει τις ζωές μας με τα ρολόγια μας.Όμως,κάθε μέρα που περνά,μας φέρνει και πιο κοντά σ'αυτό που φοβόμαστε να κατονομάσουμε:στην κατάσταση παύσης της συνείδησής μας,στο τέλος μας.
  Και κάπου εκεί,λίγο πριν τον τελικό απολογισμό της ζωής σου,θα θυμηθείς πως δεν έκοψες,δε δοκίμασες,δε χόρτασες ποτέ εκείνες τις "άγριες φράουλες" της άνοιξης,που σε περίμεναν να σου δοθούν ολάκερες,γιατί βιαζόσουν.Δεν είχες χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες.Κι ο Μπέργκμαν θα σου θυμίσει πως ο χρόνος που εσύ δημιούργησες δεν υπάρχει.Στις "Άγριες φράουλες"το ρολόι δεν έχει δείκτες,γιατί η τήρηση ωρολόγιου προγράμματος είναι ανθρώπινο δημιούργημα,βραχνάς της ανθρώπινης ύπαρξης.Υπαγορεύει μια ζωή ρομποτική,γρήγορη,τυποποιημένη.Ο Τζον Λένον είχε πει πως "ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος με άλλα σχέδια".Βιαζόμαστε να προλάβουμε τη ζωή,μα η ζωή έχει μείνει χιλιόμετρα πίσω!
   "Κι έτσι οι μέρες περνούν,τα χρόνια κυλάνε στους ίδιους ρυθμούς,όλα πια μεταφράζονται σε αριθμούς".Ίσως,λοιπόν,η βιασύνη να είναι η πηγή των δεινών μας,ίσως  και όλο αυτό να είναι μια υπερβολή.Ίσως η απάντηση να βρίσκεται σ' ένα ετοιμόρροπο κτήριο κάπου στα Εξάρχεια,όπου δίπλα σ΄ ένα γκράφιτι κάποιος έγραψε"Δώσε ζωή στις μέρες σου και όχι μέρες στη ζωή σου".Είναι γραμμένο με μικρά γράμματα,δύσκολα το παρατηρεί κανείς.Οι περισσότεροι απλά προσπερνούν.Βιάζονται.Βιάζονται να γυρίσουν στα σπίτια,στις δουλειές,στη ρουτίνα,στις ζωές τους!Λίγοι είναι αυτοί που βαδίζουν αργά με βλέμμα εξεταστικό.Είναι συνήθως μεγάλοι σε ηλικία,συνειδητοποιημένοι.Το βλέμμα τους πλανάται στο χώρο.Αυτοί συνήθως το παρατηρούν.Κοντοστέκονται για λίγο.Μειδιούν προβληματισμένα.Κι ύστερα κοιτούν το ρολόι και συνεχίζουν τις ζωές τους.  

which side are you on?

-Θυμάσαι τότε που ήσουν μικρός;Τότε που έπαιζες στις αλάνες και στο προαύλιο...και σ΄εκείνο το χωράφι απέναντι από το 6ο που τώρα έχει γίνει multiplex...;Πάντα ήθελες να είσαι με τους καλούς!Χωριζόμασταν σε κλέφτες κι αστυνόμους,καουμπόηδες και ινδιάνους κι ύστερα παίζαμε Παλέρμο και πάντα μα πάντα θέλαμε οι κακοί να σκοτώνονται κι οι αστυνόμοι να κερδίζουν.Θυμάσαι;
-Τότε ήταν όλα πιο ξεκάθαρα!Ξέραμε εξ'αρχής ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί...Κάναμε  αμπεμπαμπλομ και βγάζαμε αριθμάκια γιατί κανένας δεν ήθελε να είναι κλέφτης... και στο τέλος πάντα τσακωνόμασταν!θυμάσαι;
-Ποιοι είναι τώρα οι κακοί;
-Δεν ξέρω...μάλλον πάλι αυτοί που κλέβουν και σκοτώνουν...
-χαχαχα τόοοσο απλά;
-Κι οι καλοί;είναι πάλι οι μπάτσοι,οι Ευρωπαίοι,ο γαλλικός λαός,όλοι αυτοί που "κατασκεύασαν" το isis;
-Υποθέτω πως ναι...είναι αυτοί που "πιάνουν" τους κακούς και βιώνουν την κτηνωδία αντίστοιχα...όσο κι αν πας να με μπερδέψεις...
-Και ποιος έβγαλε τα αριθμάκια;
-Παίδες ξεκολλάτε!Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί πλέον...Βασικά ποτέ δεν υπήρξαν!Στον ενήλικο κόσμο τίποτα δεν είναι απόλυτο."Τι είναι καλό τι μη καλό και τι τ΄ανάμεσό του;"
-Αν υποθέσουμε πως το αξιακό σύστημα είναι  μια ευθεία,πάντα θα υπάρχουν ακρότατα κι έννοιες "καλό"και "κακό" θα βρίσκονται στα ακρότατα της ευθείας αυτής.Απλά επειδή  πάντα η ανθρωπότητα θα βρίσκεται κάπου στη μέση,συνάμα  και το αξιακό σύστημα θα προσαρμόζεται στον εκάστοτε χωροχρόνο.Αυτό που εσύ θεωρείς "καλό"μπορεί αλλού να θεωρείται "κακό"κι αντίστροφα.Αλλά απόλυτα "καλό"και "κακό"στο δικό μας τουλάχιστον χωροχρόνο δε θα υπάρξουν ποτέ...
-Δηλαδή θες να πεις πως αυτή τη στιγμή μπορεί να υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος εκεί έξω που να θεωρεί τα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Γαλλία ως μια "καλή"έκβαση;Αν καταλαβαίνω καλά τη ρευστότητα που θες να προσδώσεις στις έννοιες...
-Πιθανότατα ναι,αλλά αυτό δεν το γνωρίζω.Ξέρω,όμως,πως οι ίδιοι οι Τσιχαντιστές(αν δεχτούμε πως αυτοι βρίσκονται πίσω από όλο αυτό) θεωρούν αυτή την έκβαση καλή,οπότε μάλλον ναι,υπάρχουν περισσότεροι από ένας άνθρωποι..
-Δίκιο έχει...Άλλωστε κι αυτοί ιερό πόλεμο δηλώνουν ότι κάνουν.
-Κι αυτό με τα ακρότατα και τη μέση;Για πάρτε το άλλη μία γιατί σας έχασα...
-Εγώ διαφωνώ μ'αυτό !Για ΄μένα η ανθρωπότητα δε θα μπορούσε να βρεθεί ποτέ στη μέση κι αυτό γιατί απλούστατα η μέση δεν υπάρχει.Ο κόσμος μας είναι ολόκληρη μια άπειρη ευθεία κι ο προσδιορισμός της μέσης προϋποθέτει την πλήρη θέαση της ευθείας,κάτι το αδύνατο.Στην ουσία είμαστε όλοι παρατηρητές της άπειρης ευθείας κι ο καθένας βλέπει διαφορετικά τμήματά της ανάλογα με τη θέση,την απόσταση και το εύρος γωνίας του.Το καλό και το κακό είναι απλά θέμα οπτικής,όχι γιατί το αξιακό σύστημα βρίσκεται στη μέση,αλλά γιατί βρίσκεται στην ακραία υποκειμενικότητα του καθενός.
-Αν σήμερα παίζαμε κλέφτες κι αστυνόμους με ποιους θα ήσασταν;
-Αν σήμερα παίζαμε κλέφτες κι αστυνόμους ποιοι θα ήταν οι καλοί και ποιοι οι κακοί;
-Αστυνόμοι καλοί,κλέφτες κακοί...όπως τότε!
-Εμένα όλοι κακοί μου φαίνονται...

-Αν έπρεπε οπωσδήποτε να επιλέξεις με ποιους θα είσαι;Αν δεν υπήρχε μέση λύση;θα ήσουν κλέφτης ή αστυνόμος;Αθώος Ευρωπαίος πολίτης ή αιμοσταγής Τσιχαντιστής;Άλλωστε πριν είπαμε πως δεν υπάρχουν μέσες καταστάσεις...
-Ούτε ακρότατα υπάρχουν...τουλάχιστον για εμάς που δε μπορούμε να δούμε ολόκληρη την άπειρη ευθεία..
-Πρόσεξε τι θα διαλέξεις...οι Ευρωπαίοι-θύματα πουλάνε περισσότερο ...σκέψου μόνο τι εικόνα προφίλ θα πρέπει να βάλεις μετά.Η γαλλική σημαία είναι viral,αλλιώς θα χάσεις λαικάκια!!!
-Αράξτε λίγο!Μια ζωή,από μικρά ακόμη,καλούμαστε να διαλέξουμε στρατόπεδο,μα αν το σκεφτείς καλύτερα,δε χρειάζεται καν να επιλέξεις.Η πραγματικότητα είναι σαν τις πατάτες...τη μαγειρεύεις όπως θες.Μπορείς μια ζωή να εναλλάσσεις τους ρόλους.Μια να κυνηγάς τους κλέφτες και μια να σε κυνηγούν οι μπάτσοι...Κανείς δεν έβγαλε αριθμάκια,κανείς δεν πρόκειται να σου πει κάτι.That's life.
-Mακάρι να μη μεγαλώναμε ποτέ κι ας τυχαίναμε πάντα κακοί στο παιχνίδι.Τουλάχιστον τότε ήταν όλα δεδομένα.Ήξερες ποιους κυνηγάς και ποιοι σε κηνυγάνε.Ήταν δύσκολο να βρεθείς εξαπίνης.Τώρα...Είναι μπουρδέλο ο κόσμος μας... κι αυτό γιατί δε βρέθηκε κανείς να βγάλει αριθμάκια...

    

"Καλωσήρθες στο Σαδιστάν"

                                                         
  Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου έναν κόσμο σαν δυστοπικό μυθιστόρημα του Όργουελ,ή μάλλον καλύτερα σαν ταινία του Τρίερ.Φαντάσου,λοιπόν,πως καταδιώκεσαι και βρίσκεις άσυλο στο Dogville.Έχεις διορία δύο εβδομάδων για να γίνεις αποδεκτός από τους υπόλοιπους κατοίκους.Η κοινότητα αρχικά είναι αρκετά αρνητική και καχύποπτη με την άφιξή σου.Για να κερδίσεις  την εύνοια τους πρέπει να εργασθείς σκληρά βοηθώντας τους με τις διάφορες δουλειές,πράγμα δύσκολο καθόσον δεν έχεις ξαναδουλέψει ποτέ ως τώρα.Κι όμως,αυτό δε σε πτοεί.Νιώθεις παντοδύναμος και μόνο που αποσπάστηκες από τον οικογενειακό κλοιό.Δε θέλεις να γυρίσεις πίσω...Είσαι έτοιμος να δεχτείς τα πάντα προκειμένου να διατηρήσεις αυτή την πλασματική ελευθερία που το Dogville μπορεί να σου προσφέρει.Η διορία των δύο εβδομάδων τελειώνει και συγχαρητήρια"Καλωσήρθες στο Dogville".Είσαι πλέον αποδεκτός.Μην ανοίξεις τα μάτια.Τίποτα δεν έχει τελειώσει.Ο κόσμος του Dogville είναι άπληστος.Μέρα με τη μέρα οι αγγαρείες σου αυξάνονται.Η κοινότητα προϋπήρχε της άφιξής σου και δεν είναι τόσο εύκολο αυτομάτως να γίνεις μέρος αυτής.Άλλωστε μην ξεχνάς πως είσαι ένας φυγάς,ένας παρείσακτος.Και χάρη σου κάνουν.Οι υπηρεσίες που τους προσφέρεις καταπραΰνουν ασφαλώς τα εχθρικά κίνητρα των "φιλήσυχων"αυτών ανθρώπων απέναντί σου,απέναντι στον ξένο που επιδιώκει να παρεισφρήσει στα ενδότερα της πόλης διαταράσσοντας την την ενότητά της.Και ξαφνικά βρίσκεσαι στο Dogville να ενσαρκώνεις τις ρήσεις του Φρόιντ σχετικά με την ψυχολογία των μαζών:"Η αποδοχή σου δε θα διαρκέσει περισσότερο απ΄όσο το σύνολο επωφελείται από τις υπηρεσίες που παρέχεις".

   Κι εσύ όλη μέρα δουλεύεις και σκίζεσαι προκειμένου να τους ικανοποιήσεις όλους και να μην πάρεις πόδι και στο μεταξύ έχεις βάλει στο μάτι μια συλλογή από πορσελάνινες κούκλες(ώπα,πολύ φλώρικο αυτό...)...έχεις βάλει,λοιπόν,στο μάτι ένα κοραλοκόκκινο μεταχειρισμένο Nissan.Και πάνω που όλα έχουν αρχίσει κάπως να στρώνουν και οι οικονομίες σου παρουσιάζουν κάποια υποτυπώδη ανάκαμψη,έρχεται το μπατσικό να ταράξει την ήρεμη ζωή της κοινότητας του Dogville,υπενθυμίζοντάς τους πως συγκαλύπτουν έναν καταζητούμενο(αν και υποσυνείδητα γνωρίζουν πως είσαι αθώος).Και τώρα η "κάλυψη"θα αντισταθμιστεί με περισσότερες ώρες εργασίας και πιο απάνθρωπη συμπεριφορά,γιατί οι "μπάτσοι,γουρούνια,δολοφόνοι"σου χάλασαν τα σχέδια.Πλέον δουλεύεις νυχθημερόν χωρίς να προβάλλεις αντίσταση,γιατί νιώθεις την ανάγκη για ταύτιση με την κοινότητα,επιθυμείς να γίνεις ισότιμο μέλος τους.Καταβάλλεις όλο και περισσότερες προσπάθειες,δουλεύεις όλο και περισσότερες ώρες και πλέον οι οικονομίες σου δε φτάνουν ούτε για τα βασικά,γιατί οι κάτοικοι του Dogville σταμάτησαν να σε πληρώνουν,σε εκμεταλλεύονται σωματικά και ψυχικά κι εσύ δε ρώτησες ποτέ γιατί.Κι αποχαιρέτα το το κοραλοκόκκινο Nissan που χάνεις κι ετοιμάσου να χάσεις και την κάλυψη που σου προσφέρει το Dogville,γιατί ξαφνικά όλοι έχουν συσπειρωθεί εναντίον σου.Τι εννοείς δεν έκανες κάτι;Είσαι πλέον κουρασμένος και καταπονημένος,δεν τους είσαι χρήσιμος.Άσε που βάζουν και σε κίνδυνο τη ζωή τους για τη συγκάλυψη σου.Τώρα,λοιπόν,φαντάσου πως δε χρειάζεται να φανταστείς τίποτα.Απλά άνοιξε τα μάτια και κοίταξε γύρω σου.Φαντάσου,για τελευταία φορά,πως κάπου εδώ όλα τελειώνουν.Και στην τελική σκηνή μονοπλάνο σε ΄σένα που βρίσκεσαι μετέωρος μεταξύ συγχώρεσης κι εκδίκησης.Όμως εγώ δε θα σου πω τι έγινε στο τέλος,γιατί αυτό εξαρτάται καθαρά από εσένα.Το μόνο που έχω να σου πω είναι:
                             "Welcome to Dogv..."(ώπα,για μια στιγμή...αυτό δεν είναι το Dogville)
                                         "Welcome to the real world,καλωσήρθες στο Σαδιστάν"

                                                   

                                                                                                                                                                           

Run,homo,run

                                                                                                                                                                                                                                                      Υπάρχει η φήμη ότι τη σκηνή χορού ανάμεσα στον Τραβόλτα και τη Θέρμαν ο Ταραντίνο την εμπνεύστηκε από τις Αριστόγατες.Πολλές σκηνές στις ταινίες του Ταραντίνο δεν έχουν λογική,δεν είναι απαραίτητο κομμάτι της πλοκής και δεν προωθούν την εξέλιξη.Στον Ταραντίνο,όπως και στη ζωή,συνήθως απουσιάζει ο σχεδιασμός.Είναι δύσκολο,τις περισσότερες φορές,να καταλάβεις αν εσύ δημιουργείς κι επηρεάζεις τα συμβάντα ή αν τα συμβάντα δημιουργούν κι επηρεάζουν εσένα.Στον πραγματικό κόσμο,όπου ζεις,είσαι κάτι μεταξύ σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή,αν όχι κομπάρσου(όμως αυτό εξαρτάται από το πόσο παθητικά και μοιρολατρικά αντιμετωπίζεις τη ζωή).  Στις περισσότερες ταινίες,οτιδήποτε συμβαίνει εξυπηρετεί την πλοκή.Τίποτα δε γίνεται τυχαία.Άλλωστε,κάτι τέτοιο θα ήταν χάσιμο χρόνου και πιθανότατα θα επιβάρυνε το budjet.Ακόμη κι αν φαινομενικά τα γεγονότα δεν έχουν κάποια συνοχή στο τέλος όλα ξεδιαλύνονται κι αποκτούν κάποιο νόημα.Μέχρι κι οι μεγαλύτερες mindfuck ταινίες έχουν μια υποτυπώδη διάρθρωση(και πάω στοίχημα πως τώρα σκέφτεσαι κάποια που είδες πρόσφατα..)Δε συμβαίνει,όμως,το ίδιο και με τη ζωή.Το μεγαλύτερο ψέμα που ειπώθηκε ποτέ μετά το "λεφτά υπάρχουν"είναι το "όλα για κάποιο λόγο γίνονται".Πώς θα σου φαινόταν,λοιπόν,αν μια μέρα ξυπνούσες και συνειδητοποιούσες,όχι πως έχεις γίνει κατσαρίδα,γιατί σε αυτό μας πρόλαβε ο Κάφκα,αλλά πως τυχαία γνώρισες τον κολλητό σου,τυχαία είσαι ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας,τυχαία πέρασες στη δεύτερη επιλογή του μηχανογραφικού σου,τυχαία υπήρξες το σπερματοζωάριο που γονιμοποίησε το ωάριο...;Η ζωή μας είναι ένα άναρχο μωσαϊκό.Είμαστε εκτεθειμένοι στο "αύριο".Δεν εξυπηρετούμε κάποιο θεϊκό τελολογικό σχέδιο ούτε τείνουμε στην ενδελέχεια.Δεν προοριστήκαμε για κάτι. Απλά υπάρχουμε κι αυτό γιατί έτυχε να υπάρχουμε.                                                                                                                         Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε την τυχαιοκρατία.Σε όλους τους πολιτισμούς υπάρχουν λέξεις όπως κάρμα,κισμέτ,πεπρωμένο,μοίρα,ειμαρμένη...που αποδίδουν αυτή ακριβώς την αδυναμία μας.Ακόμα και η ίδια η λέξη "τέλος"σημαίνει το σκοπό."τέλειος"είναι αυτός που εκπληρώνει το σκοπό του.Όλη μας,λοιπόν,η ύπαρξη περιστρέφεται γύρω από την εκπλήρωση ενός ακαθόριστου ανώτερου σκοπού,για τον οποίο γνωρίζουμε ελάχιστα έως και τίποτα.Από το τρένο που χάσαμε μέχρι εκείνη την τυχαία συνάντηση με τον παλιό μας συμμαθητή από το δημοτικό,όλα είναι καρμικά,μέρος της συμπαντικής αρμονίας κι εντροπίας.

      Κατά πάσα πιθανότητα φοβόμαστε να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας και να αντικρίσουμε κατάματα τη ματαιότητα της ζωής μας.Είμαστε απειροελάχιστοι κόκκοι σκόνης μπροστά στην αιωνιότητα.Θα ήταν εγωκεντρική και θα άγγιζε τα όρια της βλασφημίας η σκέψη πως στηρίζεται σ' εμάς μεμονωμένα η λειτουργία έστω και του μικρότερου γραναζιού της Μηχανής της παγκόσμιας τάξης.Αύριο δε θα υπάρχουμε.Πέρα από τους λίγους φίλους και συγγενείς που θα κλάψουν για εμάς,η γη θα συνεχίσει την κυκλική της πορεία γύρω από τον ήλιο,τα κανάλια θα εξακολουθούν να αναπαράγουν πανικό και φόβο,τα λουλούδια δε θα πάψουν να ανθίζουν στις αυλές...Το σύμπαν ποσώς θα ενδιαφερθεί γι' αυτή την απώλεια(και προφανώς όχι γιατί επετεύχθη ο σκοπός που υπηρετούσαμε).
    Όση σημασία κι αν θέλουμε να προσδώσουμε στην ύπαρξή μας,πρέπει να αποδεχτούμε πως το σύμπαν δεν ασχολείται με εμάς.Και κάπου εδώ θα θυμηθείς τον Coelho να λέει πως "όταν θες κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις".Όμως,το σύμπαν συνωμότησε και δε σε έλαβε υπόψιν.Άλλωστε σκέψου πόσο θλιβερό θα ήταν το σύμπαν να καθορίζει την τύχη σου,να εξαρτάσαι εξ' ολοκλήρου από αυτό;Θα προτιμούσες να είσαι μια αυθύπαρκτη οντότητα ή μαριονέτα σ' ένα ανοίκειο νομοτελειακό σκηνικό;Κάτι τέτοιο θα ήταν βέβαια παρήγορο γιατί θα σε απάλλασσε από πολλές ευθύνες και παράλληλα θα δικαιολογούσε πολλά από αυτά που σου συμβαίνουν αυτή τη στιγμή...Αυτή ακριβώς την ανθρώπινη ευθυνοφοβία και ανάγκη έρευσης απαντήσεων και εναπόθεσης της ελπίδας μας σε κάτι ανώτερο,καυτηριάζει ο Βάρναλης στους Μοιραίους:"Φταίει το ζαβό το ριζικό μας,φταίει ο Θεός που μας μισεί,φταίει το κεφάλι το κακό μας,φταίει πρώτα απ'όλα το κρασί...Δειλοί,μοιραίοι και άβουλοι αντάμα,προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα...".
   Λίγα χρόνια μετά το Βάρναλη,πιο σύγχρονος,ο Τίκβερ,αφιερώνει ολόκληρη ταινία στο αναπόδραστο της τύχης,βάζοντας την πρωταγωνίστριά του Λόλα να τρέχει φρενήρης στους δρόμους του Βερολίνου."Run,Lola,run".Τυχαία,μικρά και φαινομενικά ασήμαντα περιστατικά μοιάζουν να αλλάζουν τη ζωή,όχι μόνο της Λόλας,αλλά και όλων όσων συναντά."Run,Lola,run".Ο χρόνος μοιάζει να κατακερματίζεται σε τρία παράλληλα σύμπαντα,όλα με διαφορετικό τέλος για τη Λόλα.Όλα είναι θέμα συγκοιριών..Η ταινία γίνεται αυτοφορέας του εαυτού της.Στην πρώτη εκδοχή η Λόλα πεθαίνει,στη δεύτερη ληστεύει την τράπεζα χωρίς να κατορθώσει να σώσει το φίλο της και στην τρίτη κερδίζει στο καζίνο."Run,Lola,run".Αν πράγματι η ζωή μας έτεινε σε κάποιο σκοπό,τότε και οι τρεις εκδοχές θα κατέληγαν σε ένα κοινό τέλος.'Όμως όλα είναι ρευστά,όπως και η ίδια η ζωή.Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη προκαθορισμένη κατάληξη.Οτιδήποτε ζούμε υφαίνεται την ίδια στιγμή που το βιώνουμε.Είναι όλα θέμα συγκοιριών.Ο,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο σύμπαν είναι κατά κάποιον τρόπο προϊόν συμπτώσεων.Είναι αυτό που ο Camus χαρακτηρίζει  absurde(παράλογο) ή μπορεί και να εξηγείται με ανώτερα μαθηματικά,τα οποία αδυνατώ να κατανοήσω(κι ίσως είναι καλύτερα έτσι για τη διατήρηση του μυστηρίου).
     Η ζωή,λοιπόν,είναι απρόβλεπτη(όσο κι αν εμείς πασχίζουμε να τη δρομολογήσουμε)και διαρθρώνεται μέσα από πολλά μικρά γεγονότα.Τρέχουμε όλοι σαν τη Λόλα,χαράζοντας ο καθένας τη δική του πορεία μέσα σε ένα δαιδαλώδες σκηνικό εξελίξεων και ανθρωπίνων σχέσεων.Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει μας δίνεται και μια νέα δυνατότητα να αλλάξουμε τη ζωή μας,εάν αυτή δε μας αρέσει.Αρκεί να σταματήσουμε να ψάχνουμε για όλα απαντήσεις και να επικεντρωθούμε σ' αυτό που συμβαίνει τώρα,αυτή τη στιγμή.Γιατί κι αυτό είναι  κάτι το υπερβατικό,όπως υπερβατικό είναι από μόνο του το γεγονός της ύπαρξης.Σε μια ζωή χωρίς σκηνοθέτη και σενάριο,είμαστε εμείς οι ίδιοι που θα ορίσουμε το τέλος...
                                                                 "Run,homo,run"